Teoria autopercepcji

Głosi, że człowiek posiadający słabą orientację we własnych postawach, poznaje je u siebie tak jakby poznawał u innych ludzi, których obserwuje.
Interpretujemy własne zachowania i towarzyszące im okoliczności.
idealnym przykładem jest osoba, która zapytana czy lubi włoską kuchnię, odpowiada
“Muszę ją lubić, zawsze chodzimy do włoskiej restauracji z rodziną”.

Człowiek rozpoznaje własne postawy obserwując swoje zachowania i jego okoliczności.
Im słabsze są wskaźniki wewnętrzne (przyczyny zachowania w osobowości)  tym bardziej decydują o wnioskach na swój temat wskaźniki zewnętrzne           (kontekst sytuacyjny).
Człowiek spostrzegający własne zachowanie jako uzależnione od sytuacji, nie ma podstaw aby traktować je jako swoje cechy.

Weryfikację teorii przypisuje się Chaiken i Baldwin (1981), Prosili  badanych o odtworzenie wspomnień o własnych zachowaniach dotyczących ochrony środowiska, dopiero później mierzyli ich postawy.

Na podstawie ich badania można stwierdzić, że ludzie wnioskują o własnych postawach w oparciu o swoje niedawne  zachowanie.
Dzieje się tak gdy, spełnione są dwa warunki :
1.Po pierwsze początkowa postawa (sprzed zachowania) musi być słaba, mało świadoma.
2. Po drugie, zachowanie musi być uznane jako niewymuszone zewnętrznymi naciskami (np. nadzór, wymagania innych ludzi, nagrody, kary).