Alfa Cronbacha jest statystyką. Używa się jej zwykle do mierzenia wewnętrznej spójności albo rzetelności psychometrycznego narzędzia.

Innymi słowy, mierzy jak dobrze zestaw zmiennych albo pozycji mierzy pojedynczy, jednowymiarowy ukryty aspekt jednostki. Generalnie, niejedna wielkość zainteresowania medycznego, jak lęk albo poziom niepełnosprawności, są niemożliwe do jednoznacznego zmierzenia. W takich przypadkach, zadajemy szereg pytań i łączymy odpowiedzi w jedną, liczbową wartość.

Co to jest?

Na przykład, załóżmy, że chcemy się dowiedzieć jaki jest stopień niepełnosprawności pacjentów cierpiących na mielopatię szyjki macicy.

Najpierw przygotujemy tabelę z 10 pozycjami rejestrującymi poziom trudności napotykanych przy wykonywaniu codziennych czynności. Każda pozycja jest oceniana od 1 co znaczy „bezproblemowo” do 4 co oznacza „niewykonalne”. Zsumowany wynik z tych 10 pozycji da nam ostateczny rezultat.

Jednakże, kiedy pozycje są użyte by stworzyć skalę, muszą być wewnętrznie spójne. Każda z pozycji powinna mierzyć tę samą rzecz, więc powinny być one ze sobą skorelowane. Alfa Cronbacha generalnie wrasta gdy korelacje pomiędzy pozycjami wzrastają. Z tego powodu, współczynnik jest także nazywany spójnością wewnętrzną albo wewnętrzną spójnością rzetelności dla testu.

Zakres

Wartość alfa (α) może się znajdować pomiędzy minus nieskończonością a 1. Jednak, tylko dodatnia wartość (α) ma sens. Generalnie, współczynnik alfa ma zakres od 0 do 1 i może zostać wykorzystany do opisania rzetelności czynników wydobytych dychotomicznie (czyli pytań z dwoma możliwymi odpowiedziami) i/albo kwestionariuszy lub skali sformatowanych wielopunktowo (np. skala oceny 1=biedny, 5=wyśmienity).

Niektórzy znawcy nalegają by wynik rzetelności wynosił 0,7 albo więcej w czasie używania psychometrycznego narzędzia. Ta zasada powinna być stosowana ostrożnie gdy (α) ma być liczona z pozycji, które nie są skorelowane.

Zastrzeżenia

Pomimo, że Alfa Cronbacha jest dzisiaj szeroko stosowana, jest związanych z nią kilka problemów.

Pierwszym problemem jest to, że alfa jest zależna nie tylko od wielkości korelacji pomiędzy pozycjami, ale także od liczby pozycji na skali. Skala może sprawiać wrażenie „homogenicznej” poprzez zwykłe dublowanie liczby pozycji, nawet jeżeli średnie korelacji pozostaną niezmienne.

To prowadzi prosto do drugiego problemu. Jeżeli mamy dwie skale z których każda mierzy odrębny aspekt, i połączymy je by stworzyć jedną długą skalę, alfa prawdopodobnie będzie wysoka, chociaż połączona skala w oczywisty sposób dotyka dwóch różnych atrybutów.

Po trzecie, jeśli alfa jest zbyt wysoka, może to sugerować nadmierną ilość pozycji, to znaczy, pozycji zadających to samo pytanie w odrobinę inny sposób.