Niemiecki matematyk, astronom i fizyk. Już od najmłodszych lat przejawiał ogromny talent matematyczny. W 1796 roku Gauss udowodnił. że możliwa jest konstrukcja 17-kąta foremnego przy użyciu tzw. narzędzi Euklidesowych, czyli linijki i cyrkla. Było to odkrycie, z którego do końca życia był niezmiernie dumny i które ostatecznie przekonało go do kontynuowania kształcenia w zakresie matematyki. Głośnym triumfem Gaussa było wyznaczenie orbity planetoidy Ceres na podstawie obserwacji włoskiego astronoma Piazziego. W ciągu następnych 20 lat obliczał orbity wielu nowo odkrywanych planetoid, a wyniki swoich dociekań zawarł w wydanej w 1809 roku Theoria motus corporum coelestium in sectionibus conicus Solem am-bietium, która stała się obowiązkową pozycją XIX-wiecznych astronomów. W roku 1820 zajął się geodezją. Właśnie temu zainteresowaniu Gaussa współczesna nauka zawdzięcza najbardziej chyba znane z jego odkryć, odnoszące się do rachunku prawdopodobieństwa twierdzenie o rozkładzie normalnym błędów, nazywanym także krzywą normalną bądź krzywą Gaussa. Oprócz tego prowadził badania w zakresie optyki, elektrostatyki, badał ziemski magnetyzm, był więc niezwykle aktywnym naukowcem. Osiągnięcia Gaussa już za jego życia doprowadziły do nadania mu tytułu „księcia matematyków”.
Ważniejsze dzieła:
Disquistiones arithmeticae (1801)
Disquisitiones generales circa superficies curvas (1827)
Dioptrische Untersuchungen (1841)
Opracowanie: Konrad Piotrowski
