Klasyczna Teoria Testów

Co to jest?

Głównym celem Klasycznej Teorii Testów pośród psychometrycznych badań jest rozpoznanie i rozwój rzetelności psychologicznych testów i szacunków; to jest mierzących wynik jednostki biorącej udział w teście i poziomu trudności pytań albo zadań w teście. Rzetelność jest wyliczana przez wynik jednostki w teście (zaobserwowany wynik) i ilość błędów w samym teście (błąd). Razem wskazują one jaki byłby prawdziwy wynik jednostki wyłączając błędy w pomiarach testu. Błędy mogą pojawić przez pomyłki w procesie przeprowadzania testu jak i przez codzienne niedogodności takie jak zmęczenie, głód itd.; ale jeśli standardowy błąd może być odnaleziony, wtedy łatwiej jest wykluczyć go z bilansu.

Jak się tego używa? 

Charles Spearman był jednym z twórców klasycznej teorii testów, rozumiejąc że generalnie nie da się uniknąć błędów podczas pomiarów, że te błędy są losowymi zmiennymi, i w końcu, że mogą być współzależne i zindeksowane. Jest nadzieja, że przez te skorelowane błędy, można zrobić postęp, poprzez redukcję ilości błędów i zwiększenie rzetelności testów. Wyższa rzetelność testów może przynieść jeszcze prawdziwsze wyniki, co jest w istocie głównym celem klasycznej teorii.

Klasyczna teoria testu – Jest to najbardziej popularny model psychometryczny testu, stanowiący podstawę większości liczących się w świecie testów psychologicznych. Model ten został rozpracowany w 1950 r. przez psychologa z ameryki, Harolda Gulliksena. Klasyczna teoria testu zakłada następujące parametry testu, że wszystkie pozycje testowe kwestionariusza:

1) mierzą ten sam stopień natężenia cechy (pozycje testowe są ekwiwalentne [w praktyce często osiągalne]

2) charakteryzują się taką samą jakością (np. mają podobną liczbę słów [w praktyce nieosiągalne])