Próg różnicy odpowiada zdolności spostrzegania różnicy między bodźcami. Zbyt małe różnice nie są spostrzegane, przez co porównywane obiekty wydają się takie same. Na przykład wszystkie opakowania tego samego produktu wydaję się przecież takie same, zawsze jednak są nieznaczne różnice w ich kształcie i kolorze. Podobnie, występujące różnice w smaku, zapachu, czy konsystencji tego samego produktu są niedostrzegalne. Do pomiaru progu różnicy wykorzystuje się pojęcie ledwo dostrzegalnej różnicy. Odpowiada ona takiej różnicy między bodźcami, która może już zostać dostrzeżona. Psycholog niemiecki E. Weber posłużył się pojęciem ledwo dostrzegalnej różnicy do sformułowania pierwszego w psychologii prawa, nazwanego stałą lub ułamkiem Webera. Prawo to stanowi podstawę badań w tak zwanej psychofizyce klasycznej. Prawo Webera można przedstawić w postaci deltaB/B=K, gdzie B jest wielkością bodźca, natomiast deltaB jest przyrostem wielkości tego bodźca wystarczającym do stwierdzenia różnicy w spostrzeganej wielkości. Aby zatem stwierdzić różnice, że wraz ze wzrostem wielkości bodźca musi zwiększać się jego przyrost o stałą część swojej początkowej wartości. Wartość K jest w porównaniu jest właśnie tą stałą wartością. Za pomocą tych metod ustalono, że wartość K dla ciężaru wynosi 2%, dla jasności światła 7,9%, a dla głośności dźwięku 4,8%. Oznacza to, że konsument zauważy różnicę miedzy 100g porcją frytek, a taką która jest o 2,5g lżejsza. Natomiast 0,5kg porcję jabłek można odchudzić o aż o 10 gram, a konsument nie zauważy żadnej różnicy.
Charakter spostrzegania zmysłowego jest skokowy. Psychofizycy nazywają go kwantowym.
